Acta Scientiarum Polonorum
Silvarum Colendarum Ratio et Industria Lignaria

Wstęp. W pracy opisano kształtowanie się bezwzględnej i względnej długości koron dębów w klasach Krafta w 56-letnim drzewostanie z uwzględnieniem długości części słonecznej i ocienionej.

Materiał i metodyka. Materiał pomiarowy zebrano na 0,46 ha powierzchni drzewostanu dębowego w Nad- leśnictwie Doświadczalnym Zielonka. Dla każdego drzewa ustalono zgodnie z kryteriami klasyfikacji Kra- fta stanowisko biosocjalne. Na drzewach stojących pomierzono pierśnice w korze w dwu kierunkach N–S

i W–E z dokładnością do 0,1 cm, a średnią arytmetyczną z tych pomiarów przyjęto za pierśnicę drzewa (d1,3). Pomierzono wysokość drzewa (h), wysokość osadzenia żywej korony do pierwszej żywej gałęzi będącej podstawą zwartej korony. Ponadto ustalono wysokość położenia najszerszej średnicy korony, która rozdzie-

la część słoneczną i ocienioną korony. Długość korony lk drzew rosnących w drzewostanie obliczono jako różnicę między całkowitą wysokością drzewa a wysokością osadzenia korony, długość korony świetlistej   lks – jako różnicę wysokości drzewa i wysokości położenia najszerszej średnicy korony. Długość korony cienistej lkc ustalono jako różnicę wysokości położenia najszerszej średnicy korony a wysokości osadzenia żywej korony. Względną długość korony lk/h określono jako iloraz długości korony do wysokości drzewa, natomiast udział części koron świetlistej i cienistej odniesiono do długości korony.

Wyniki. Stwierdzono, iż średnia bezwzględna i względna długość koron malała z obniżaniem się biosocjal- nej pozycji drzewa. Podobnie długość części świetlistej i cienistej korony malała z obniżaniem się klasy Krafta. Inaczej kształtował się względny udział długości części słonecznej i cienistej koron dębów. Pozycja biosocjalna nie wpływała na wielkość udziału tych części w koronie. Stosunek długości części świetlistej do cienistej w długości korony wyniósł 4 do 6.