Acta Scientiarum Polonorum
Silvarum Colendarum Ratio et Industria Lignaria

Działalność ośrodka rehabilitacji ptaków drapieżnych i sów w Czempiniu przeanalizowano na podstawie danych z lat 1982–2002 i 2004–2015.W tym okresie leczono tam 349 ptaków, najczęściej spośród gatunków zwiększających liczebność w Polsce na przełomie XX i XXI wieku (myszołów zwyczajny, jastrząb, pustułka i bielik), które przywożono z różnych, często odległych regionów kraju. Ptaki trafiały do Czempinia zwykle

w konsekwencji urazów spowodowanych kolizjami z obiektami stojącymi i pojazdami (50%) bądź jako niesamodzielne pisklęta (31%), których zabieranie z natury nie zawsze było uzasadnione. Rzadziej przywożono ptaki po zatruciach (11%) lub nielegalnie przetrzymywane przez ludzi (8%). Największe szanse na powrót do natury miały ptaki młode, a także ptaki po zwichnięciach lub z niewielkimi ranami, które były uwalniane

po kilku lub kilkunastu tygodniach. Zdecydowanie dłużej trwała rehabilitacja ptaków z uszkodzonym upierzeniem, gdyż całkowita wymiana piór odbywa się raz do roku. Większość leczonych ptaków wypuszczono na wolność (58%). Kolejną grupę ocalono, ale wymagały dożywotniego przetrzymywania w niewoli (29%).

Część z nich odchowywała młode w wolierach, wspierając w ten sposób programy reintrodukcji zagrożonych gatunków. Skuteczność pomocy dzikim zwierzętom w Polsce mogłaby wzrosnąć w przypadku zwiększenia liczby ośrodków rehabilitacji i grona weterynarzy specjalizujących się w ich leczeniu, a także poprzez poprawę edukacji przyrodniczej społeczeństwa.