Acta Scientiarum Polonorum
Silvarum Colendarum Ratio et Industria Lignaria

Według źródeł początki Nadleśnictwa Sieraków sięgają 1832 roku, część obecnych terenów administracyjnych zajmowane były również m.in. przez Nadleśnictwo Bucharzewo (1869–1972). Po zakończeniu powstania wielkopolskiego lasy Puszczy Noteckiej zostały włączone do polskiej administracji leśnej. Tereny te zdominowane były przez jednogatunkową strukturę lasów sosnowych. Początek lat 20. XX wieku to wyjątkowo tragiczny okres w dziejach Puszczy Noteckiej, gradacja sówki (strzygoni) choinówki nie ominęła również terenów Nadleśnictwa Sieraków. Wydarzenie to wpłynęło na dalsze losy sierakowskich lasów. Po ustąpieniu gradacji założono rezerwat Cegliniec, gdzie – między innymi dzięki mrówkom – ocalał starodrzew sosnowy. Jednocześnie rozpoczęto zalesianie terenów zniszczonych przez szkodnika. W 1928 roku na liściastych obszarach nadleśnictwa Bucharzewo, nad jeziorem Kubek, powstała pierwsza w Polsce inicjatywa introdukcji bobra kanadyjskiego (Castor canadensis Kuhl), której założycielem był Władysław Janta-Połczyński h. Bończa. Miejsce to szybko stało się obiektem zainteresowania wielu leśników oraz badaczy, a hodowlę wizytowali m.in. Władysław Grzegorzewski, dyrektor Lasów Państwowych w Poznaniu, oraz prof. dr hab. Edward Feliks Lubicz-Niezabitowski, rektor Wydziału Rolniczo-Leśnego w Poznaniu. W tym samym roku jesienią na terenie leśnictwa Gogolice, na przydrożnym kamieniu leśniczy Tomasz Andrzejewski wykuł napis „10 roczn. Odrodzenia Polski 11.11.1928”. Kamień ten został odnaleziony w 2019 roku przez miejscowych leśników. W 1933 roku na terenie leśnictwa powołano Przysposobienie Wojskowe Leśników – organizację, w której pracownicy lasów, podczas szkoleń i zawodów strzeleckich, przygotowywali się do działań pomocniczych dla wojska, zwłaszcza w czasach napięć w strefach przygranicznych. Leśnicy pracujący w tej części Puszczy Noteckiej wykonywali swoje obowiązki, nie zdając sobie sprawy, że wolność odzyskana w 1919 roku nie była im dana raz na zawsze. Nie mogli przewidzieć, że nadejdzie czas i lasy, które odnowili, będą ich schronieniem i przyjdzie im w nich walczyć, a nawet umierać. Pracując dla dobra lasów, służyli ojczyźnie, zapisując piękną kartę historii Nadleśnictwa Sieraków i Lasów Państwowych.